Just Good Friends_39

Drobna blondynka, bez złudnej nadziei na zastanie lokatorki w mieszkaniu, nacisnęła na klamkę. To prawda, że od nocy w paryskim klubie, której zresztą prawie nie pamiętała, nie widziała się z przyjaciółką, jednak była pewna, że dzieje się z nią coś niedobrego. Pragnąca rozwoju modelka powinna pojawiać się na jak największej ilości castingów do reklam, czy pokazów, ale na żadnym z tych, na które się zgłaszała, nie spotkała się z Eleną. W tej branży, pomimo braku ciepłych stosunków, wszyscy wiedzą wszystko o sobie, dlatego niewiele czasu zajęło jej ustalenie, że dziewczyna od pewnego czasu spotyka się z Sebeastianem Vestem, ich kolegą po fachu. Jeden telefon do chłopaka wystarczył, by dowiedziała się, że rozstali się nie dalej niż przed tygodniem, a z byłą partnerką nie ma żadnego kontaktu. Najbardziej użyteczną informacją, okazał się adres podany przez modela. Nie zastanawiając się długo, postanowiła złożyć pannie Castellano niezapowiedzianą wizytę. Usłyszała ciche kliknięcie, a ku jej zaskoczeniu drzwi ustąpiły.
- Elen?
W domu panowała grobowa cisza, odbijająca się echem od ścian w kolorze kawy z mlekiem. Odkąd jej przyjaciółka przeprowadziła się tutaj, była u niej może kilka razy. Od jej ostatnich odwiedzin minęło sporo czasu, a remont, który pozostawał wiecznie na etapie wielkich planów nareszcie został zrealizowany. Zdjęła wysokie sandałki ze srebrnymi paskami, które kosztowały ją znacznie więcej niż mogła sobie na to pozwolić i zajrzała do salonu. W pierwszej chwili odrzuciła ją duchota panująca w pomieszczeniu. Okna zostały szczelnie zasłonięte, by nawet najdrobniejszy promyk słońca nie miał szansy rozświetlenia tej jaskini rozpaczy. Na stoliku do kawy leżała przewrócona butelka wódki, opróżniona do ostatniej kropli, a obok niej znajdowało się pudełko zapałek. Skórzana kanapa, sprowadzana prosto z Włoch, wybrzuszała się na środku, przykryta polarowym kocem. Niewielkie wzniesienie miarowo się poruszało.
- Elen? Żyjesz? - zapytała, ostrożnie dotykając pagórka na sofie.
- Daj mi spokój.
Carrie, z lekką obawą , uchyliła rąbek koca, by zobaczyć, w jakim stanie znajduje się jej przyjaciółka.
- Boże, Castellano! Co się z tobą stało?!
Twarz dziewczyny była poszarzała, niemal przezroczysta, a usta wyschnięte, jakby już dawno zapomniała o ostatnim łyku wody. Przetłuszczone blond włosy przyklejały się do zaniedbanej cery i karku, sprawiając, że wyglądała jeszcze bardziej żałośnie. Przyjaciółka, niewiele myśląc, zdarła z niej nakrycie i, ujmując się pod boki, powiedziała dziarsko:
- Ogarnij się! Idziemy na plażę.
- Chyba do reszty postradałaś zmysły, jeśli myślisz, że gdziekolwiek z tobą pójdę. Chcę być sama.
- Nie ma takiej opcji, żebyś została tutaj. Idź się wykąp, zakładaj bikini i spadamy stąd. Trzeba tu trochę przewietrzyć...
- Czego w słowie nie nie rozumiesz? Nigdzie nie wyjdę.
- Albo dobrowolnie zgodzisz się mi towarzyszyć, albo wyciągnę cię stąd siłą, choćby za włosy. Wybieraj.
- Mówił ci już ktoś, że jesteś cholernie irytująca?
- Żeby to raz... Daję ci dziesięć minut.
Dziewczyna, kipiąc gniewem, wyciągnęła z szafy jeden z ręczników i zniknęła za drzwiami łazienki. Carrie nie wytrzymała długo w bezczynności. Kiedy tylko do jej uszu dotarł szum odkręconej wody, zabrała się za przeglądanie rozrzuconej na stoliku do kawy poczty. Kilka listów z ubezpieczalni, jeden niezapłacony rachunek i jeden list, na którym brakowało adresata. Koperta była zapieczętowana, a adres i nazwisko odbiorcy zapisane było brzydkim, jakby dziecięcym pismem, co od razu wzbudziło jej podejrzenia. Coś w środku mówiło jej, że lepiej byłoby, gdyby Elena nigdy nie poznała jego treści. Walcząc z sumieniem, coraz bardziej zagłuszanym przez serce, szybko schowała list do torebki. W tej samej chwili odświeżona, wciąż trochę blada, wyłoniła się Castellano.
- Od razu lepiej, kochana. Idziemy? - zapytała, starając się zatuszować poddenerwowanie.
- Skoro musimy.
Klucz w zamku przekręcił się, zamykając na dobre sprawę tajemniczej wiadomości.