This Is Not It_7

Coś piszczało. Miarowo, wybijając dziwny, hipnotyczny rytm. Całkiem nieźle mogłoby to zabrzmieć w podkładzie nowej piosenki.
- Cii... Cicho! - ktoś szepnął. - On chyba się budzi.
Najpierw, z największym wysiłkiem, uniósł powieki ledwie do połowy, niemal natychmiast pozwalając im opaść. Światło w tym dziwnym pokoju było tak rażące, że nie potrafił ostatecznie otworzyć oczu. Następnie poczuł, że nie może ruszyć rękoma, jakby były przykute do łóżka ciężkimi łańcuchami. Skąd dochodzi ten dźwięk? Musi go zapamiętać i spróbować odtworzyć później w studiu. Boże... Dlaczego tak bardzo boli go głowa? Czuł się, jakby nie spał od kilku dni, jednak przecież leży i wygląda na to, że się przebudza. Ten straszny sen (bo chyba rzeczywiście była to tylko senna mara) przeraził go nie na żarty. I do tego to okropne pragnienie. Królestwo! Królestwo za szklankę zimnego mleka!
- Tatusiu... Obudź się, tatusiu...
Wytężył wszystkie siły, by podnieść ciężkie jak ołów powieki. Światło wciąż było jasne, jednak nie tak oślepiające jak za pierwszym razem. Zewsząd otaczały go twarze, na pierwszy rzut oka obce, mające w sobie jednak coś znajomego. Wszystkie uśmiechnięte, niektóre z policzkami mokrymi od łez, inne promieniejące szczęściem, jedne dalej, inne całkiem blisko. A najbliżej trzy dziecięce twarzyczki, wpatrującego się w niego jak w obraz. Otworzył spierzchnięte usta, lecz żaden dźwięk nie mógł się z nich wydobyć. Ktoś krzyknął coś niezrozumiałego. W pokoju pojawiła się kolejna osoba, ale drażniąco różniła się od pozostałych. Biały kitel odcinał się od ciemnych ubrań wszystkich zebranych, chociaż idealnie wpasowywał się w klimat sali.
- Dzieci, chodźcie do mnie. Przepuśćcie pana doktora.
Janet? Co ona tutaj robiła. Powoli rozpoznawał obserwujących go ludzi. Jego matka Katherine, siostry Rebbie i La Toya, bracia Tito, Randy, Jermaine, Marlon i Jackie. Najbliżej, bo na tym samym łóżku, siedzieli Prince, Paris i Blanket, tuląc się do jego dłoni i klatki. Chciał unieść kąciki ust, jednak mina, którą wykonał, ostatecznie wyglądała raczej jak grymas bólu. Dzieci, widząc to, niepewnie odsunęły się od ojca, aby nie zrobić mu krzywdy.
- Proszę się nie ruszać, panie Jackson. Jest pan w UCLA Medical Center. Przywieziono pana do nas po długiej reanimacji, którą przeprowadzał pański lekarz i ratownicy medyczni. Zapadł pan w trzydniową śpiączkę. Niech pan odpoczywa, za chwilę przyjdzie tutaj pielęgniarka, aby zaaplikować panu leki przeciwbólowe. Tymczasem zwracam się do państwa z prośbą o opuszczenie sali. Pacjent musi teraz nabrać sił - lekarz pożegnał się z obecnymi i wyszedł.
Jaką śpiączkę? Jakie zatrzymanie akcji serca? Co tu się wydarzyło? Był nieprzytomny przez trzy dni? Więc dlaczego wciąż czuł się tak potwornie zmęczony? Patrzył bez zrozumienia, jak kolejni członkowie jego rodziny przechodzą z sali na korytarz, posyłając mu pełne miłości uśmiechy.  Kiedy wreszcie w środku została tylko jego matka i trójka dzieci, ponownie wytężył wszystkie siły, by wydobyć z siebie głos.
- Mamo...
- Cii... skarbie. Dzieci są pod moją opieką, nie denerwuj się. Przyjdziemy odwiedzić cię jutro, dobrze?
Kiwnął twierdząco głową, po czym poruszył lekko palcami, starając się zwrócić uwagę synów i córki. Maluchy dostrzegłszy gest wyczerpanego ojca, znów przylgnęły do jego dłoni, wtulając w nie swoje twarzyczki. Potem ucałowały go i opuściły salę razem z babcią, żegnając się dziecinnie prostym "do jutra".
Dziękuję, Panie, że pozwoliłeś mi się obudzić - zdążył tylko pomyśleć i ponownie zapadł w błogi sen.